Υπογραφή: Μια ακόμα αναπληρώτρια

Φέτος καλός εχόντων των πραγμάτων θα υπηρετήσω  την ελληνική παιδεία για 6η φορά, και ακόμη μια φορά το στομάχι μου κοντεύει να σπάσει και το άγχος μου με οδηγεί κάθε 1 ώρα από την 1η Σεπτέμβρη στον Υπολογιστή να μπω στα side για την παιδεία …να δω …να διαβάσω.

Άραγε βγήκε κάτι καινούριο σήμερα;

Κάθε μέρα η ίδια απορία.

Και μέχρι να με πάρουν πάντα η ίδια θλίψη, όταν περνάω κάτω από κάποιο σχολείο και ακούω κουδούνια, φωνές δασκάλων και παιδικές φωνούλες, γιατί αναρωτιέμαι τι δουλειά έχω εγώ έξω απ' το σχολείο αφού η θέση μου είναι μέσα σε αυτό.

Μαζί με την θλίψη και ο θυμός με αυτό το κράτος που αφήνει φτωχό το λαό του από παιδεία και από υγεία, «Αφού έχει κενά τι περιμένουν, να βγάλουν την άλλη φάση;».

Κι όταν είμαι σπίτι κάνω όνειρα που πάλι μου κόβονται μαχαίρι (να κάνω ένα παιδί, να ταξιδέψω, να κάνω ένα μεταπτυχιακό) γιατί όλα εξαρτώνται από το που θα 'μαι φέτος, από τις ορισμένου χρόνου συμβάσεις εργασίες μου που μου στερούν την γνώση του χρόνου και του τόπου εργασίας μου.

Στο μηδέν κάθε χρόνο.

Κανένας δεν ξέρει ούτε μπορεί να φανταστεί τι περνάμε κάθε χρόνο εγώ και οι συνάδελφοι μου που ξεκινήσαμε 22 κι άλλοι κοντεύουν τα 30.

Και το κράτος θέλει ΑΣΕΠ για να δει την ικανότητα μας, μάλλον δεν το πείσαμε τόσα χρόνια που τρέχουμε κυριολεκτικά σαν τους Βέγγους από δω και από 'κει. Μα που θα πάει αυτή η κατάσταση δεν ξέρω.

Περιμένω να οργανωθούμε!

Κάτι να κάνουμε τόσες χιλιάδες είμαστε!

Να ξυπνήσει κι ΔΟΕ να μας βοηθήσει!

Ως πότε θα στερούμαστε τα όνειρα μας;;;;;;

Εγώ θέλω να ζήσω μέσα στη μέρα θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα θέλω τον ήλιο και οξυγόνο κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ν' ανταμώνω θέλω οξυγόνο, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω.